Vaak begint het met een logische vraag. Een zoon wil op vakantie, bedenkt zich op het allerlaatste moment iets belangrijks en gooit dat op mijn deel van de keukentafel. “Mam, hebben we eigenlijk een doorlopende reisverzekering?” Oh ja, dan moet ik naar Mijn Verzekeraar. Of was het naar Mijn Andere Verzekeraar? En waar heb ik dat wachtwoord ook alweer gelaten? Ik ben niet een type dat roept dat vroeger alles beter was. Maar vroeger hadden we wel een ordner met al onze polissen. Tegenwoordig moet ik mijn laptop openklappen voor:
Mijn hypotheekverstrekker,
Mijn energiemaatschappij,
Mijn internetbedrijf,
Mijn belastingdienst,
Mijn afvalinzamelingsbedrijf,
Mijn DigiD,
Mijn school-van-de-kinderen (x4),
Mijn kabelbedrijf,
Mijn zorgverzekeraar,
Mijn inboedelverzekeraar.
Nou ja, je snapt wel waar ik naar toe wil. Het zijn er nogal wat. En dit is nog maar het begin van de opsomming hè? Ik noem dit zelf altijd “het mijnenveld”. Soms vind ik dat mijnenveld onwijs irritant. Vooral als ik het gevoel krijg dat de dienstverlening niet wezenlijk beter wordt, maar wel veel goedkoper. Is het nou echt een voordeel dat ik elk moment van de dag (als ik tenminste het wachtwoord kan vinden) iets kan bekijken dat ik hooguit één keer per jaar nodig heb? Ben je ooit wel eens echt geholpen door een chatrobot?
Ik geef het toe: ik ben digimoe. En afgaand op verhalen van familieleden, vrienden en collega’s ben ik bepaald niet de enige. Corona heeft het er niet beter op gemaakt. Integendeel. Op een gemiddelde lockdowndag zit ik zo’n zeven uur achter een scherm. En dan tel ik een film of een talkshow niet eens mee. Vierkante ogen krijg ik ervan. Even stoom afblazen in de sportschool is er door dat rotvirus ook al niet bij. Zelfs afspreken met vriendinnen gebeurt op Zoom.
Digimoe dus. Maar ik word nooit moe van slimme oplossingen. Ik omarm alles dat het leven makkelijk maakt. De bank digitaliseert als een malle en daar ben ik meestal bijzonder enthousiast over. Het betalingsverkeer is enorm vergemakkelijkt. De afschriften zijn actueel en prettig leesbaar. De betaalapps doen het goed. Het is veilig, bespaart tijd en contactloos betalen blijkt ook nog eens een uitkomst tijdens een pandemie.
Op die manier kijk ik ook graag naar OZOverbindzorg. Ik snap goed dat mensen een drempel ervaren. Alwéér iets digitaals? Maar ik ben ervan overtuigd dat gebruikers ons systeem snel als slimme oplossing gaan ervaren. Naar de tevredenheid van onze gebruikers doen we veel onderzoek. Gelukkig bevestigen de uitkomsten mijn overtuiging. Zo ervaart 72 procent van alle cliënten “een verbeterde samenwerking met zorgprofessionals”. Dit bleek uit een onderzoek onder 150 deelnemers in de buurt van Hellendoorn. Van alle mantelzorgers geeft 70 procent aan méér overzicht te hebben. En 63 procent van de cliënten geeft aan minder vaak “hetzelfde verhaal” te vertellen. Dat komt omdat we gegevens delen met alle zorgprofessionals voor wie ze van belang zijn. De cliënt bepaalt altijd zelf met wie.
Ik vind het prachtig om te zien dat mensen ons systeem als een uitkomst ervaren. Juist in een tijd van digitale vermoeidheid. Tuurlijk, ook bij ons moet je inloggen, soms zelfs met extra sms-verificatie. Maar gebruikers doen het graag omdat het werkt. Ondanks al onze techniek werken bij OZOverbindzorg géén ict’ers. Die kennis en kunde kopen we in. Een bewuste keuze. Wij beschouwen een goed werkend systeem altijd als een hulpmiddel, nooit als ons hoofddoel.
En voor ons is er geen groter compliment dan mensen die zeggen dat ze dankzij OZOverbindzorg tijd overhouden. Tijd voor ècht belangrijke dingen in het leven, voor extra aandacht voor elkaar. Dat klinkt als een oplossing… en niet als een mijnenveld.
